Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΤΑΔΥΣΕΩΝ










ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Το KALLIANOS DIVINE CENTER σας προσκαλεί στο Καταδυτικό νησί ( Κ ά π α ρ ι )
(Dining Island) για να γνωρίσετε τη μαγεία της κατάδυσης στα καταγάλανα Ελληνικά νερά
Με πολυετή πείρα και σύγχρονο εξοπλισμό το υψηλά εκπαιδευμένο προσωπικό μας σας υπόσχεται αξέχαστες και απόλυτα ασφαλείς καταδυτικές εμπειρίες.
Η μεταφορά γίνεται με το σκάφος του καταδυτικού κέντρου
ΣΤΟ ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΟ ΝΗΣΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ :
Ειδικά μελετημένα προγράμματα γνωριμίας (DISCOVER DIVING) για αρχάριους από 12 έως ….112 ετών
Διεθνούς αναγνώρισης εκπαίδευσης ( PADI CMAS EOYDAATK) διάρκειας 2- 6 ημερών
Ενοικίαση και πώληση πλήρους καταδυτικού εξοπλισμού
Εξοπλισμό για υποβρύχια φωτογραφία και βίντεο
Καταδύσεις NITROX

Ειδικές προσφορές
KALLIANOS DIVING CENTER
ΕΡΜΙΟΝΗ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ 21051
ΤΗΛ - ΦΑΧ 27540-31095
ΤΗΛ.Καταδυτικου Κεντρου 27540-32052
VHF CH N0 4
Λιμενικοί Σταθμοί
Ερμιόνης 27540 31243
Πορτοχελίου 27540 53333
Κοιλάδος 27540 61200

ΝΑΥΑΓΙΟ ΔΟΚΟΥ

ΝΗΣΙΔΑ ΔΟΚΟΣ
Η νησίδα Δοκός απέναντι από την Αργολική ακτή, ανάμεσα Υδρας Ερμιόνης και Σπετσών, αποτελούσε ανέκαθεν ένα καλά κρυμμένο στρατηγικό σημείο. Γι αυτό και από τα πολύ παλιά χρόνια είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον των διαφόρων πολέμαρχων.
Είναι ορεινή , βραχώδης, με υψόμετρο 308 μ. Εκεί εξορύσσονταν πολύτιμα χρωματιστά μάρμαρα, για πολυτελείς οικοδομές. Νότια έχει φάρο, και βόρεια καλό αγκυροβόλιο που χρησιμοποιήθηκε κατά τον Αγώνα του 1821,από τα υδραίικα πλοία, σα χειμερινό αγκυροβόλιο. Κατά την απογραφή του 2001 η Δοκός βρέθηκε να έχει 43 κατοίκους. Στην ανατολική της πλευρά υπάρχουν τα ερείπια ενός μεγάλου Βυζαντινού - Ενετικού κάστρου.
Η νησίδα απ ότι έδειξαν έρευνες είχε κατοικηθεί από την εποχή του χαλκού, πριν 6.000 χρόνια. Λείψανα εκείνης της εποχής βρέθηκαν κατά μήκος όλης της παραλίας. Το 1975 βρέθηκε κοντά στην ακτή το αρχαιότερο γνωστό ναυάγιο χρονολογούμενο μεταξύ 2.500-2.000 π.Χ.Επειδή όπως είπαμε βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο, σε σημείο ελέγχου της ναυσιπλοϊας, οι Βυζαντινοί κατασκεύασαν το κάστρο, τον 7ο μ.Χ αιώνα, επί Ηρακλείου ή Κωνσταντίνου του Δ, το οποίο αργότερα χρησιμοποίησαν οι Ενετοί, μέχρι και ο ίδιος ο Μοροζίνι το 1670 Οι οχυρώσεις του κάστρου- που εκτείνονταν προς τη βόρεια πλευρά του νησιού - είχαν γίνει σε μεγάλη έκταση, πράγμα που δείχνει ότι εκεί έμεναν πολλά άτομα.
Υπήρχαν πολλά κτίρια που σήμερα έχουν μνημειακό χαρακτήρα Ακόμη και στην αρχαιότητα, το νησί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν νησί καταφύγιο, αλλά νησί με μόνιμους κατοίκους. Οσο για τις οχυρώσεις, αυτές ήταν αποτέλεσμα στρατηγικής πολιτικής μεγάλων οικονομικών δυνάμεων και όχι κατακτητικών ομάδων. Και είχαν κατασκευαστεί σε συνδυασμό με το κάστρο της Μονεμβασιάς και το κάστρο του Θερμησίου Ερμιονίδας. Εξω από το Κάστρο υπήρχαν δύο ναοί, ο ένας βασιλικού ρυθμού, ερείπια των οποίων υπάρχουν σήμερα Η βόρεια παραλία της αποτελεί σημείο εκδρομής και κατασκήνωσης.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΕΘΙΜΩΝ



ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΙΑ

Στον τόπο μας , τα Θεοφάνια , από τα πολύ παλιά , τα γιόρταζαν με ξεχωριστή ομορφιά και παράδοση . `` Να ιδούμε ποιος θα πέσει να πιάσει το Σταυρό γιαλα-γιαλα``
Είναι τα πρώτα λόγια του τραγουδιού , που λένε το βράδυ της παραμονής των Θεοφανίων οι νέοι της πατρίδας μας . Αγκαλιασμένοι και πίνοντας κονιάκ, για να αντέξουν το κρύο , τριγυρνούν τραγουδώντας στα γραφικά δρομάκια . Το τραγούδι συνεχίζεται με αυτοσχέδια στιχάκια , που μερικά από αυτά είναι:

Στη θάλασσα θα πέσω στα κύματα γιαλα-γιαλα
να πιάσω την ποδιά σου με τα κεντήματα γιαλα-γιαλα .
Εσύ είσαι το τρυγόνι και εγώ ο κυνηγός , γιάλα-γιαλα,
Και θα σε κυνηγήσω, μαζί με το Σταυρό , γιαλα-γιαλα.
Αν είσαι κι αν δεν είσαι, του δημάρχου τσουπρι, γιαλα-γιαλα ,
Εγώ θα σε φιλήσω και ας πάω φυλακη γιαλα-γιαλα.
Ανάμεσα Σύριο και στο Κάβο Μαλλιά , γιαλα-γιαλα,
Καράβι κινδυνευει μες τα βαθιά νερά , γιαλα-γιαλα.
Βοήθα Πανάγια μου να το γλιτώσουμε , γιαλα-γιαλα ,
Τα δώδεκα καντήλια να στ ‘ ασημώσουμε , γιαλα-γιαλα.

<<Παρέα του Σταυρού >>. Έτσι λέγεται από παλιά , η παρέα των παιδιών
που πέφτουν στην θάλασσα . Την αποτελούν τα παιδία που πηγαίνουν στρατιώτες μέσα στην χρόνια . Το ντύσιμο τους ίδιο πάντοτε . Άσπρο ,μακρύ παντελόνι, μπλε φανέλα και άσπρο μαντήλι για το λαιμό .
Αφού περνάνε όλη τη νύχτα της παραμονής τραγουδώντας και πίνοντας, το πρωί πηγαίνουν έτσι όπως είναι ντυμένοι στην εκκλησία , να προσκυνήσουν . Μετά από λίγη ώρα φεύγουν και αγκαλιασμένοι κατεβαίνουν τραγουδώντας στο λιμάνι . Εκεί τους περιμένουν οι βάρκες στολισμένες με μυρτίες, δάφνες χουρμαδιές και σημαίες .
Όταν τελειώνει η λειτουργία , αρχίζουν να σημαίνουν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Καλούν όλο τον κόσμο, να κατεβεί μαζί με τον Σταυρό στη θάλασσα.
Μπροστά πηγαίνει η σημαία της <<Υπαπαντής>> και η εικόνα με το σκαλιστό προσκυνητάρι ακολουθούν τα εκκλησιαστικά σύμβολα και η χορωδία από τους ψαλτές . Πιο πίσω ακολουθούν οι παπάδες και οι πιστοί των δυο εκκλησιών , της Πανάγια και του Ταξιάρχη . Παλιά περνούσαν και από το Δημαρχείο . Εκεί ο Δήμαρχος και το συμβούλιο του έπαιρναν τιμητική θέση πίσω από τους παπάδες . Σε λίγο φτάνουν στο σημαιοστόλιστο λιμάνι .Παντού απλώνεται κατανυκτική σιωπή καεί ακούγεται καθαρά το Ευαγγέλιο και το τροπάριο της ημέρας .<<Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε >> τρεις φορές . Την Τρίτη πάνω στην λέξη βαπτιζομένου , ο πιο σεβάσμιος από τους παπάδες πετάει τον ξύλινο Σταυρό στη θάλασσα και ο άλλος την εικόνα της βάπτισης . Την ίδια στιγμή κάτασπρα περιστέρια πετούν στον ουρανό , ενώ οι σφυρίχτρες των καϊκιών δίνουν στις καμπάνες το σύνθημα να διαλαλήσουν το χαρμόσυνο γεγονός
Τα παιδία που με αγωνιά περιμένουν στις βάρκες , ρίχνονται στη θάλασσα και συναγωνίζονται ποιος θα πιάσει τον Σταυρό ή την εικόνα .
Μερικές φορές , τυχαίνει να πιάσει ο ίδιος και τα δυο , τότε ευλογία για αυτόν είναι διπλή . Φιλούν ευλαβικά το Σταυρό και την εικόνα. Παλιά τα έβαζαν σε ανθοστόλιστο δίσκο και προσκυνούσαν όσοι ξένοι βρίσκονταν εκεί.
Ύστερα γύριζαν όλα τα παιδία με το δίσκο και η Θεια ευλογία έμπαινε σε αυτά. Τους έριχναν χρήματα. Με τα χρήματα που μάζευαν ,αγόραζαν αρνιά που τα έψηναν ανήμερα του Αι –Γιάννη. Έτρωγαν , γλεντούσαν και αποχαιρετούσαν τα παιδιά , που την Έλλην μέρα θα έφευγαν για φαντάροι
Τον περασμένο αιώνα , η βάφτιση του Σταυρού γινόταν στα μαντράκια , στον
Ιστορικό μόλο των <<Μητσαίων>>. Από εκεί ξεκινούσαν και τα καραβιά της επανάστασης. Το 1890 περίπου, αποφασίστηκε , ο αγιασμός των υδάτων να γίνεται στο λιμάνι. Τότε χτίστηκε ο πρώτος μόλος , από τον πεθερό του Λεούση τον Λεμπέση .
Όπως μας λένε οι παλιοί κάτοικοι του τόπου μας ,καμία χρόνια δεν πέρασε που να μην τηρήθηκε το έθιμο .
Μια χρόνια μονάχα το1942 στην Γερμανοιταλική κατοχή , δεν είχε το κουράγιο καμία παρέα να κρατήσει το έθιμο. Οι αείμνηστοι παπα- Δημήτρης και παπα- Μιχαλάκης , αποφάσισαν να ρίξουν τον Σταυρό με κορδέλα στη θάλασσα . Την ίδια ώρα όμως , που ο παπα- Δημήτρης ετοιμαζόταν να ρίξει τον Σταυρό ,ακούστηκε μια θαρραλέα φωνή να λέει:
<< Όχι παπα μου με κορδέλα , μη χαλάς το έθιμο >> και αμέσως ένα γεροδεμένο παλικάρι έπεφτε στο νερό.
Και σήμερα , τα παλικαριά μας , αψηφώντας το κρύο του Γενάρη , μας κάνουν να χαιρόμαστε, αυτό το όμορφο πατροπαράδοτο έθιμο .

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ
Η Μονή των Αγίων Αναργύρων είναι ένα από τα ωραιότερα προσκυνήματα του Αργοσαρωνικού και της «ειδυλλιακής Ερμιονίδος». «Το πράσινο του κάμπου, το γαλάζιο της θάλασσας γράφει ευλαβής προσκυνητής , η πολυχρωμία των λουλουδιών, το πάλλευκο των σπιτιών δημιουργούν μια θεία αρμονία πού προβάλλει ανυπέρβλητα την υπερκόσμια γαλήνη του Μοναστηριού.
Χρονολογία Ιδρύσεως.
Η ίδρυση της Μονής χάνεται στα βάθη των χρόνων. Ακριβή χρονολογία δεν έχουμε. Υπάρχει μια μαρτυρία του Δημητρίου Βούλγαρη, του γνωστού Έλληνα Πρωθυπουργού, για τον 11ον αιώνα. Άλλοι μιλούν πάντοτε κατά την προφορική παράδοση για τον 14ον αιώνα. Τα πρώτα όμως γραπτά κείμενα αρχίζουν από τον 17ον αιώνα και συνεχίζονται έκτοτε χωρίς διακοπή. Χαρακτηριστικό είναι ότι η Μονή από της ιδρύσεώς της μέχρι του 1946, στους κοσμογονικούς εκείνους 18ον και 19ον αιώνα, λειτουργεί ως «Ανδρώα Μονή» και γράφει ιστορία.
Η συμβολή της στον αγώνα του 1821, υπό την πνοή αξίων Ηγουμένων, είναι μεγάλη. Επίσης αρκετές ήσαν και οι εις χρήμα προσφορές. Από τον Οκτώβριο του 1822 ως το Φεβρουάριο του 1823 η Ερμιόνη έγινε έδρα της Επαναστατικής Κυβερνήσεως και από το Δεκέμβριο του 1823 ως το Μάρτιο του 1824 η Κυβέρνηση εγκαθίσταται στο Κρανίδι. Και στις δύο περιπτώσεις η Μονή προσφέρει καταλύματα στα μέλη της Κυβερνήσεως. Το ίδιο συνέβη κατά το 1826 - 27 όταν συνήλθε στην Ερμιόνη η Γ΄ Εθνοσυνέλευση.
Η Μονή παρά τις μεγάλες οικονομικές δαπάνες στις οποίες υπεβλήθη κατά την διεξαγωγή του αγώνος του 1821 αμέσως μετά την λήξη του, άρχισε και πάλι να αναλαμβάνει οικονομικά.Από εκείνα ήδη τα χρόνια οι πλοίαρχοι Κρανιδίου, Ερμιόνης, Σπετσών και Ύδρας, «φέροντες τα πλοία των εις τον εγγύς της Μονής λιμένα, Κουβέρτα, προσεκάλουν τον Ηγούμενων, ο οποίος έφερε την εικόνα των Αγίων Αναργύρων και ετέλουν αγιασμόν. Την ιεράν των εικόνα προσεκάλουν επίσης κατά τας λιτανείας εις τας περιπτώσεις ανομβρίας ή άλλας αιτίας».Με την έναρξη του 20ου αιώνος η Μονή αρχίζει πάλι μία πορεία φθοράς για να φθάσει μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο να έχει μόνο τρεις γέροντας μοναχούς αδύναμους να την συντηρήσουν. Κάτω απ’ αυτό το φάσμα ο τότε Μητροπολίτης Προκόπιος μετατρέπει την Μονή σε γυναικεία και το 1946 το μοναστήρι εγκαινιάζεται εκ θεμελίων «αρχιερατεύοντος Προκοπίου Καραμάνου και ηγουμένης Θέκλας».
Το 1965 κοιμήθηκε εις βαθύ γήρας ο Μητροπολίτης Προκόπιος και τον διαδέχθηκε το 1967 Μητροπολίτης Ιερόθεος, ο οποίος περιέβαλλε τη Μονή με αγάπη και ενδιαφέρθηκε τόσο για την πρόοδο και την ευημερία αυτής, όσο και για την πνευματική της εξύψωση και τον αγγελικό βίο που ασκείται σ’ αυτήν. Στον ίδιο δρόμο βαδίζει και ο σημερινός (από το 2001) Μητροπολίτης Ύδρας κ. Εφραίμ.
Τον Ιανουάριο του 1970 κοιμήθηκε η πρώτη, μετά την μετατροπή, ηγουμένη Θέκλα Καψοπούλου και την διαδέχεται η μοναχή Ευφημία Δάλλα.
Μετά και τον θάνατο της Ευφημίας το 1991 εξελέγη ομοφώνως ηγουμένη η δραστήρια και ικανότατη μοναχή Χαριτίνη Κωνσταντακοπούλου η οποία από ηλικίας 17 ετών ακολουθεί τον μοναχικό δρόμο, παρά τους πόδας της θαυμασίας ηγουμένης Θέκλας μαθητεύσασα, αγαπά και ενδιαφέρεται για την Μονή και στην οποία ευχόμαστε να φανεί αντάξια των προκατόχων της προς δόξα Θεού, ανύψωση της μοναχικής ζωής και σωτηρία όσον καταφθάνουν σ’ αυτό το ήσυχο λιμάνι του Θεού το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων.
Το Καθολικό της Μονής.
Ο κυρίως ναός το Καθολικό της Μονής έχει δεχθεί στο διάστημα τόσων αιώνων επιδιορθώσεις, αλλοιώσεις, ανακαινίσεις. Είναι τρισυπόστατος, κατανυκτικός βυζαντινός ναός, διαστάσεων 15 X 12,50 μ. σταυρεπίστεγος με τρούλο καμαρωτό. Το αριστερό κλίτος είναι το αρχαιότερο, αφιερωμένο στους Αγίους Αναργύρους, το κεντρικό τιμάται στο όνομα της Κυρίας Θεοτόκου (Κοίμησης) και το δεξιό στο γενέσιο του Τιμίου Προδρόμου.
Ο Νάρθηκας με την σημερινή μορφή έχει μήκος 4 μέτρων. Δεσπόζει στο Καθολικό το προσκυνητάρι των Αγίων Α­ναργύρων, μαρμάρινο, με επαργυρωμένη την παλαιά εικόνα των Αγίων «Κοσμά και Δαμιανού και της μητρός αυτών Θεοδότης». Ευρίσκεται στο μέσον του αριστερού κλίτους. Οι θαυματουργοί Άγιοι δέχονται εκεί, στον μαρμάρινο θρόνο τους, επί αιώνας τώρα «τάς εκ βαθέων ικεσίας, τας δεήσεις, τους στεναγμούς αφοσιώσεως» μυριάδων προσκυνητών της αργολικής γης και των νήσων του Σαρωνικού αλλά και όλης της πατρίδας, για τους οποίους η θαυματουργός εικόνα των Αγίων Αναργύρων αποτελεί «πηγήν ιαμάτων και απείρων δωρεών». Το δε πάγκαλο τέμπλο, ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο αναβιβάζει, ως άλλη κλίμακα Ιακώβ, τον πιστό στο εικονοστάσι όπου δεσπό­ζουν με θείον κάλλος οι πανάρχαιες βυζαντινές εικόνες της Αγίας Τριάδος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Τοιχογραφίες.
Ατίμητο θησαυρό της Μονής αποτελούν οι τοιχογραφίες. Κατάστικτα και τα τρία κλίτη του Καθολικού πλην του Νάρθηκα από λαμπρές τοιχογραφίες, οι οποίες ανάγονται στον 16ον και 17ον αιώνα, στεφανώνουν και μεταρσιώνουν τον προσκυνητή. Σκηνές από τον βίο και τα θαύματα του Κυρίου, της υπερευλογημένης Θεοτόκου και των αγίων Πατέρων και Μητέρων ημών, συναγωνίζονται η μία την άλλη στην εκφραστική χάρη και στην μυσταγωγία της Κρητικής Σχολής, η οποία είναι κατάδηλο ότι έχει βαθύτατα επηρεάσει τον ανώνυμο αλλά έξοχο αγιογράφο μας. Διαπιστώνεται τούτο από τις ομοιότητες στα εικονογραφικά θέματα, στο σχέδιο και στο χρώμα με τα έργα του Θεοφάνη στα μοναστήρια του Άθω. Μέχρι του 1977 οι τοιχογραφίες ήσαν κατά κυριολεξία ανύπαρκτες.
Παχύ στρώμα «λίπους και αιθάλης» είχαν εξαφανίσει όλα. Φαίνονταν μόνο «θόλοι κατάμαυροι». Αλλ' από του 1977 αποκαλύπτονται αληθινή αποκάλυψης τα αριστουργήματα των τοιχογραφιών, χάρις στον δόκιμο καλλιτέχνη συντηρητή έργων τέχνης κ. Ιωάννη Γκερέκο. Τέλος υπάρχει στην Μονή και ο θησαυρός μιας πλούσιας βιβλιοθήκης. Περίπου 1.500 τόμοι σπανίων θεολογικών, φιλολογικών, ιστορικών και άλλων εκδόσεων διακηρύσσουν την βιβλιοφιλία και την λογιότητα του Ηγουμένου Δωρόθεου Διακουντρέ και του Μητροπολίτου Προκοπίου, οι οποίοι συνέλεξαν αυτόν τον θησαυρό.
Ή ζωή σήμερα.
Η Αδελφότητα της Μονής αποτελείται από 6 μοναχές. Ως πρώτο εργόχειρο έχουν το καθημερινό λειτουργικό και λατρευτικό τυπικό, το οποίο τηρείται με ακρίβεια και ευλάβεια. Το εσωτερικό της Μονής κερδίζει χωρίς δυσκολία τον προσκυνητή. Το περιστύλιο της Μονής, κατάλευκο, στολισμένο με αειθαλή άνθη, η πανάρχαια πηγή με θαυματουργό αγίασμα, γεμίζει τις καρδιές με «δρόσον υδάτων άλλομένων εις ζωήν αιώνιον».
Η μεγάλη πανήγυρης της Μονής τελείται την 1ην Ιουλίου. Πυκνά πλήθη προσέρχονται, χιλιάδες λαού, αληθινή πλημμυρίδα στα μεγάλα προαύλια και τον ελαιώνα της Μονής.
Με κατανυκτική ευλάβεια, με βουρκωμένους οφθαλμούς, με μυστική ελπίδα κατασπάζονται τα χαριτόβρυτα λείψανα και την θαυματουργό εικόνα. Και τα χείλη ψελλίζουν:
«Αγιοι Ανάργυροι καί θαυματουργοί, Επισκέψασθε τάς Ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε ημίν»
(Το απολυτίκιο των Αγίων).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΊΊΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ Μ.Χ. ΑΙΩΝΕΣ

Η Ερμιονίς,επαρχία του νομού Αργολίδος,περιβρέχεται από τις θάλασσες του Αργολικού κόλπου προς το Νότο του κόλπου της Ύδρας προς Ανατολάς και προς Βορρά συνορεύει με την Τροιζηνία με φυσικό όριο την οροσειρά των Αδέρων.Προς Δυσμάς χωρίζεται, από την επαρχία Ναυπλίας από το όρος Δίδυμο.Ο Δήμος της Ερμιόνης ή Καστρί, όπως ήταν γνωστή στην εποχή του 21, είναι χτισμένη πάνω στο ύψωμα Μύλοι και κατηφορίζει αμφιθεατρικά προς τους βαθείς όρμους πού το περιβάλλουν κι αποτελούν τα λιμάνια της, προχωρεί όμως και πάνω στη μακρόστενη βραχώδη γλώσσα γης πού ονομάζουν Αρβανίτικα «Μπίστι». Είναι αυτή ή προέκταση του υψώματος Μύλοι πού στην αρχαιότητα ονόμαζαν όρος «Πρώνος» και «Άγιο Βασίλειο» στο Μεσαίωνα.
Τα ερείπια της αρχαίας Ερμιόνης, πού είδαν ο Στράβων και ο Παυσανίας, βρίσκονται σήμερα μέσα και γύρω στη σύγχρονη πόλη. Άλλα λείψανα Παλαιοχριστιανικά και Βυζαντινά μαρτυρούν μία μακραίωνη κι αδιάσπαστη οικιστική συνέχεια του ιστορικού αυτού χώρου.Τρία χιλιόμετρα προς τα νότια της Ερμιόνης και ένα χιλιόμετρο δυτικά από το κέντρο του δρόμου Κάπαρη είναι χτισμένο το μοναστήρι των 'Αγ. Αναργύρων.
Η πρώτη αναφορά για την Ερμιόνη βρίσκεται στον Όμηρο,(Ιλιάς Β,560),μαζί με την Ασίνη: «Ερμιόνην,'Ασίνην τε βαθύν κατά κόλπον έχουσας» Οι δύο αυτές πόλεις εκστρατεύουν για την Τροία κάτω από την ηγεμονία του ήρωα Διομήδη αλλά δεν γνωρίζουμε με πόσα πλοία.
Γύρω στον 8ο αιώνα οι Δρύοπες, μία άγρια πολεμική φυλή, διωγμένοι από την κοιτίδα τους στην κοιλάδα του Σπερχειού από τους Δωριείς,κατακλύζουν την περιοχή. Ή Ερμιόνη και ή Ασίνη από τότε ονομάζονται Δρυοπικές. Πιστεύεται μάλιστα ότι οι Δρύοπες έκαναν την Ερμιόνη πρωτεύουσα της συμπολιτείας τους της Αργολίδας και κέντρο της Δρυοπικής λατρείας της Χθόνιας Δήμητρας. Έναν αιώνα περίπου αργότερα οι Δωριείς του Άργους γίνονται κύριοι, της περιοχής χωρίς πόλεμο.
Στους Μηδικούς πολέμους οι Έρμιονείς βοήθησαν στην τείχιση του Ισθμού και αγωνί­
στηκαν στη Σαλαμίνα με 3 πλοία και στις Πλαταιές με 300 άντρες."Έτσι ξεσήκωσαν το εκδικητικό μένος του Άργους πού διεκδικούσε κυριαρχικά δικαιώματα πάνω τους.
Ή Ερμιόνη και άλλες πόλεις της περιοχής υποτάσσονται βίαια και οι κάτοικοι της Κάτω Πόλεως υποχρεώνονται να μετοικήσουν.
Ήταν επόμενο στον Πελοποννησιακό πόλεμο να έπαναστατήση ή Ερμιόνη κατά του Άργους και να μπή στον αγώνα στο πλευρό της Σπάρτης. Στα 430 οι Αθηναίοι λεηλατούν τα παράλια της. Κατά τους Μακεδόνικους χρόνους ή Ερμιόνη συμμερίζεται τις περιπέτειες της Αχαϊκής συμπολιτείας. Βρίσκεται όμως σε ακμή. Στα 146 π.Χ. ή περιοχή υποτάσσεται στη Ρώμη μαζί με όλη την Ελλάδα.
Από το 144 π.Χ. και για εβδομήντα εφτά χρόνια τα παράλια της Έρμιονίδας και ή πόλη δοκιμάζονται από επιδρομές Κιλίκων πειρατών, πού λεηλατούν ως και τα Ιερά της Δήμητρας.
Μόνο μετά την αποκατάσταση της ειρήνης από τον Πομπήιο στη Μεσόγειο ή περιοχή αρχίζει να συνέρχεται οικονομικά. Γύρω στα 35 μ.Χ. ο Στράβων τη βρίσκει να ακμάζη πάλι: «Των ουκ ασήμων πόλεων» γράφει.
Ο Παυσανίας πού είδε την πόλη στο 2ο μ.Χ. αιώνα, γράφει στα «Κορινθιακά» του,(Παρ. 34-35),γύρω στα 160 μ.Χ. ότι στην παλιά Ερμιόνη, χτισμένη στο ακρωτήρι, βρίσκονταν ακόμη μερικά Ιερά, όπως του Ποσειδώνα, της Αθήνας, του Ήλιου, των Χαρίτων, του Σαράπιδος και της Ίσιδος και χώρος περιφραγμένος με μεγάλες απελέκητες πέτρες όπου τελούνταν τα Μυστήρια της Δήμητρας. Τέλος τα ερείπια ενός σταδίου.
Πότε άρχισε ή διάδοση του Χριστιανισμού στην Αργολίδα και Ερμιονίδα δεν είναι εξακριβωμένο. Φαίνεται ότι θα καθυστέρησε, γιατί οι αρχαίες πόλεις της περιοχής, Μυκήνες, Άργος ,Ναύπλιο, Επίδαυρος,Ερμιόνη ήσαν "κατείδωλες ", όπως λέει ο Απόστολος Παύλος για την Αθήνα ,γεμάτες από ναούς και βωμούς ειδωλολατρικούς, κι έτσι θα ήταν δυσχερής ή ταχεία επικράτηση της νέας θρησκείας.
Μετά την υποδούλωση της Ελλάδος από τους Ρωμαίους (146 π.Χ) και ιδιαίτερα από την εποχή του Αυγούστου (63 π.Χ -14 μ.Χ) περί το 27 π.Χ ή περιοχή πού περιελάμβανε ολόκληρη την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα μέχρι τη Θεσσαλία έγινε επαρχία Ρωμαϊκή (ή έδβόμη) και πήρε το όνομα Αχαΐα με διοικητική πρωτεύουσα την Κόρινθο.
Για την εξάπλωση της Χριστιανικής θρησκείας στην Αργολίδα-Ερμιονίδα μεγάλη πρέπει να ήταν ή συμβολή της Εκκλησίας της Κορίνθου πού ιδρύθηκε το 52 μ.Χ. από τον Ίδιο τον Απόστολο Παύλο. Είναι ή πρώτη συστηματικά οργανωμένη εκκλησία ή οποία περιλάμβανε τους Χριστιανούς όλης της Αχαΐας.
Ό Απόστολος Παύλος τη Β' προς Κορινθίους επιστολή του την απευθύνει "τη εκκλησία του θεού τη ούση εν Κορίνθω συν τοις άγίοις τοις ούσιν εν όλη τη Αχαΐα" προς τους Χριστιανούς πού βρίσκονται σ' όλη την Αχαΐα.
Κι έτσι ή Κόρινθος, εκτός από διοικητική πρωτεύουσα, έγινε και ή πρώτη εκκλησιαστική μητρόπολη ολόκληρης της Αχαΐας με επί κεφαλής Επίσκοπο.
Κατά τους τρεις πρώτους μ.Χ αιώνες και ενώ ακόμη διετηρείτο ζωντανή ή ειδωλολατρεία, ο Χριστιανισμός διαδόθηκε σε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου, όπου δημιουργήθηκαν Χριστιανικές ομάδες οι λεγόμενες "παροικίες" και οργανώθηκαν εκκλησιαστικές "επισκοπές" με επί κεφαλής ξεχωριστό επίσκοπο στην κάθε μία.
Η επικράτηση του Χριστιανισμού κατά τα τέλη του 4ου αιώνα και τις αρχές του 5ου και ή λειτουργία των εκκλησιαστικών επισκοπών σε διάφορες πόλεις της Πελοποννήσου επιβεβαιώνονται και από τα ερείπια των παλαιοχριστιανικών Βασιλικών πού βρέθηκαν σ' αυτές.
Για τις παλαιοχριστιανικές αυτές Βασιλικές ο καθηγητής Γ.Α. Σωτηρίου γράφει:"Ή άκριβής χρονολογία της ιδρύσεως αυτών κατά το πλείστον ελλείπει δυνάμεθα εν τούτοις εκ της μορφής και της εξελίξεως του αρχιτεκτονικού των σχήματος και της τεχνοτροπίας των γλυπτών και των μωσαϊκών των δαπέδων να είπωμεν ότι όλίγαι ανάγονται εις τον 4ον αιώνα.
Η μεγάλη οικοδομική ορμή παρατηρείται κατά τον 5ον αιώνα εις τον ανάγεται ο μεγαλύτερος αριθμός των αναγραφομένων ενταύθα Βασιλικών, είτα δε και εις τον 6ον αιώνα ήτοι την εποχήν του Ίουστιανιανού.
Κατά τα τέλη του 6ου και μέχρι των μέσων ίσως του 7ου αιώνα έχομεν μάλλον επισκευές Βασιλικών του 5ου αιώνα".ιδιαίτερη σημασία για την εκκλησιαστική ιστορία τής Ερμιόνης έχει και ή μεγάλη πα­λαιοχριστιανική Βασιλική πού βρέθηκε στη Ν.Α πλευρά του δημοτικού σχολείου τής Ερμιόνης.
Η ανασκαφή έγινε το 1955-1956 από τον αρχαιολόγο-αρχιτέκτονα Ευστάθιο Στίκα, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύθηκαν στα "Πρακτικά της εν Αθήναις αρχαιολογικής Εταιρείας" των ετών 1955-56.
Το έτος 1934, είχε αποκαλυφθεί τυχαίως το κατώφλι της εισόδου της εκκλησίας, αποτελούμενο από μεγάλες ορθογώνιες πέτρες, λείες από την πολλή χρήση, οι όποιες, κατά τη γνώμη του καθηγητή Άναστ. Όρλάνδου, ανήκαν σε αρχαίο ναό απ' όπου μεταφέρθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στη θέση πού βρέθηκαν.
Όταν το 1955 αποκαλύφθηκαν, και πάλι τυχαίως από τους μαθητάς του σχολείου, τα μωσαϊκά δάπεδα, τότε άρχισε ή συστηματική ανασκαφή και αποκαλύφθηκε ή μεγάλη παλαιοχριστιανική τρίκλιτος Βασιλική τής Ερμιόνης μήκους 40 μ.και πλάτους 17,60 μ.
Ή Βασιλική άπετελείτο:
Aπο μεγάλη υπαίθρια αυλή της οποίας μεγάλο μέρος καταλαμβάνει μεγάλη όρθογωνική δεξαμενή.
Aπό το Νάρθηκα.
Aπό τον κυρίως τρίκλιτο ναό με ημικυκλική κόγχη ιερού προς ανατολάς.
Πολλά μέρη των δαπέδων της εισόδου του Ναού, του νάρθηκος και του κυρίως ναού ήσαν στολισμένα με ψηφιδωτά πού παρίσταναν ζώα, πτηνά, φυτά, γεωμετρικά σχήματα ωραίας τέχνης.
Σημασία μεγάλη,νομίζω, έχει ή επιγραφή πού βρέθηκε στο ψηφιδωτό δάπεδο της Ν Δ εισόδου της Βασιλικής ή οποία λέγει:
"Επί του θεοφιλεστάτου επισκόπου ημών Έπιφανίου άνενεώθη το έργον".
Κατά τη γνώμη των αρχαιολόγων, από την τεχνοτροπία των ψηφιδωτών φαίνεται ότι ή ίδρυση του ναού ανάγεται στον 6ο αιώνα και ή " ανανέωση του έργου" για το όποιο ομιλεί ή επιγραφή, σύμφωνα με τις θεματικές παραστάσεις των ψηφιδωτών της εισόδου, έγινε μεταγενέστερα ίσως τον 7ο μ.Χ αιώνα. Είναι ή εποχή των επισκευών και ανανεώσεων των Βασιλικών του 5ου μ.Χ. αιώνα.
Προσκολλημένο στη βόρεια πλευρά της Βασιλικής βρέθηκε μεγάλο κτιριακό συγκρότημα αποτελούμενο από πολλά διαμερίσματα, πού κατά πάσαν πιθανότητα χρησίμευε ως κατοικία του επισκόπου.
Από την ανακάλυψη της Βασιλικής της Ερμιόνης βγαίνουν τα εξής συμπεράσματα:
1) Ή ύπαρξη και λειτουργία μιας τόσο μεγάλης εκκλησίας κατά τον 6ο αιώνα στην Ερμιόνη σημαίνει ότι ή Χριστιανική θρησκεία θα είχε πολύ ενωρίτερα διαδοθεί εκεί, και θα είχε πλήρως επικρατήσει.
2) Ή επιγραφή ομιλεί περί "επισκόπου", γεγονός πού σημαίνει ότι υπήρχε στην Ερμιόνη οργανωμένη εκκλησιαστική κοινότητα "παροικία" με επώνυμο επίσκοπο.
Το επισκοπικό αξίωμα είναι θεσμός παλαιότατος της εκκλησιαστικής διοικήσεως ιδρυμένος από τους Αποστόλους. Στην αρχή ο Επίσκοπος προΐστατο μόνο της πόλεως στην οποία διέμενε και πού αυτή αποτελούσε τη μόνη περιοχή της δικαιοδοσίας του. Έτσι εξηγείται ή ύπαρξη Επισκοπής στην Ερμιόνη και "ο θεοφιλέστατος επίσκοπος αυτής Επιφάνιος".
Ότι κατά τους πρώιμους Χριστιανικούς αιώνες ήκμαζε ή Χριστιανική θρησκεία στην Ερμιόνη αποδεικνύεται από την ύπαρξη και άλλων ψηφιδωτών της ιδίας εποχής (6ος αιών.) τα οποία ευρέθηκαν σε αυλές σπιτιών της Ερμιόνης, όπως το αρίστης τέχνης ψηφιδωτό στην αυλή της οικίας Αικ. Μεϊντάνη στο όποιο εικονίζονται ζώα (ελάφια, παγώνια) σε ζωντανή κίνηση μέσα σε πλούσια βλάστηση.
Υπάρχουν και άλλα ψηφιδωτά εγκατεσπαρμένα σε διάφορα σημεία της πόλεως εκτός εκείνων πού βρέθηκαν και καταστράφηκαν κατά την οικοδόμηση σπιτιών.
Δείγμα πρωίμου χριστιανικής, λατρείας στην Ερμιόνη πρέπει να είναι και το μόλις σωζόμενο υπόλειμμα αψίδος Χριστιανικού ναού επάνω στα θεμέλια του έκατόμπεδου ναού της Αθηνάς εις το Ποσείδιον (Μπίστι) το όποιον αποκάλυψε με τις ανασκαφές του ο Φιλαδελφεύς το 1909. Ο ναός στην Πλατεία του Μπιστιού Ερμιόνης, του οποίου σώζεται μόνο η αψίδα και ορισμένα αρχιτεκτονικά μέλη που συγκέντρωσε ο Φιλαδελφεύς κατά την ανασκαφή του χώρου και το καθάρισμα της ευθυντηρίας του αρχαίου ναού του Ποσειδώνα. Κατά τη McAllister ο βυζαντινός ναός απλωνόταν βόρεια και νότια, πέρα από τη γραμμή της αψίδας, σ' όλο το πλάτος της ευθυντηρίας. Ως εκ τούτου οι διαστάσεις του ήταν 30 Χ 16.25 μ.
Μέσα στον οικισμό της Ερμιόνης έχουν βρεθεί πολλά ψηφιδωτά δάπεδα αυτής της περιόδου και πολλοί λένε ότι τα ευρεθέντα, νότια του παλαιού φαρμακείου του Αγγέλου Παπαμιχαήλ, ανήκαν σε μεγάλο ναό του Αγίου Βασιλείου.
Φαίνεται λοιπόν ότι από τα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδόσιου του Μεγάλου και μετά, στην Ερμιόνη κτίστηκαν πολλοί χριστιανικοί ναοί στα δάπεδα των αρχαίων και πολλά αρχιτεκτονικά μέλη ξαναχρησιμοποιήθηκαν. Μάλλον τότε πρέπει να φτιάχτηκε και το δυτικό τείχος του Μπιστιού, ώστε ν' αποκτήσει η πόλη που ήταν το κέντρο της περιοχής μικρό κάστρο. Επειδή όμως τα περισσότερα υλικά είχαν δεσμευθεί στο κτίσιμο των χριστιανικών ναών, συγκέντρωσαν οι κάτοικοι ό,τι είχε απομείνει από το ναό του Ποσειδώνα και κυρίως τους μεγάλους λατυποπαγείς σπονδύλους των κιόνων του περιστυλίου, γιατί τα μπλόκια του σηκού και τα ασβεστολιθικά των βαθμίδων μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο νέο ναό. Συγκέντρωσαν και όσες βάσεις αγαλμάτων και αφιερωμάτων είχαν απομείνει στο ναό της Χθόνιας, στον Πρώνα και στο χώρο της αρχαίας αγοράς και που φαίνεται ότι δεν τις προτιμούσαν στην ανέγερση των χριστιανικών ναών λόγω των επιγραφών που έφεραν, και με αυτές έφτιαξαν τη βάση του κάστρου.
Από τον 8ο μ.Χ αιώνα ή Ερμιόνη υπαγόταν εκκλησιαστικώς στη Μητρόπολη Άργους-Ναυπλίου.
Από την κυρίως όμως αυτή Βυζαντινή περίοδο δεν έχουμε καμμιά μαρτυρία ούτε ιστορική ούτε άρχαιολογική.

Η ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ 1212-1391.Μ.Χ

Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας ή Έρμιονίδα, πού περιλάμβανε τότε τα δυο ισχυρά κάστρα, το Θερμήσι (ονομαστό για τις αλυκές του) και το Καστρί (Ερμιόνη), παρακολουθεί την ιστορία της Ναυπλίας.
Οι Φράγκοι μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 μ.Χ. με αρχηγό έναν από τους αρχηγούς τής Δ' Σταυροφορίας, το Βονιφάτιο το Μομφερατικό, κατέρχονται από τη Μακεδονία προς τη νότια Ελλάδα και την Πελοπόννησο.
Ή προσπάθεια του άρχοντα του Ναυπλίου Λέοντος του Σγουρού να αναχαιτίσει την προέλαση τους δεν έφερε αποτέλεσμα.
Έτσι οι Φράγκοι το 1209 μ.Χ. καταλαμβάνουν την Κόρινθο, το 1210 το Άργος και το 1212 μ.Χ. το Ναύπλιο. Από το έτος αυτό (1212) αρχίζει ή Φραγκοκρατία στην Άργολίδα Ναυπλία Έρμιονίδα.
Ό Φράγκος κατακτητής Γοδεφρείδος Βιλλαρδουίνος, πού διαδέχθηκε τον φονευθέντα σε μάχη κατά των Βουλγάρων το 1207 μ.Χ. Βονιφάτιο, παραχώρησε τη διοίκηση της Έρμιονίδας στο μέγα Δούκα των Αθηνών, Γάλλο ηγεμόνα Όθωνα Δελαρός .
Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Έρμιονίδα και κατά το έτος 1245 μ.Χ. κτίζεται μεταξύ Ερμιόνης και Κρανιδίου στη θέση "Πικροδάφνη" ή μικρή σταυρεπίστεγος εκκλησία της Αγίας Τριάδας.
Το αξιόλογο αυτό Βυζαντινό μνημείο πρώτος στα 1926 το έμελέτησε ο καθηγητής Γ.Α. Σωτηρίου και έδημοσίευσε σχετική μελέτη με τίτλο "Άγια Τριάς Κρανιδίου" στην επετηρίδα Βυζαντινών Σπουδών 1926 τ. Γ' σελ. 193-205.
Στο νότιο εσωτερικό τοίχο της εκκλησίας διασώθηκε επιγραφή σχετική με την ίδρυση και την τοιχογράφησή της. Ή επιγραφή λέει:
Άνεκτίσθη εκ βάθρων και άνεζωγραφίσθη δια έξόδου και μισθωαποδοσίας Κυρού Κύρ Μανουήλ Μουρμουρά και Θεοδώρας της αυτού γαμετής και των τέκνων αυτών εις λύτρον και αφεσιν των αμαρτιών αυτών. Δια χειρός δε καμού Ίωάννου του και άναστηλώσαντος φας σεπτάς εικόνας ταύτας εκ μεγαλοπόλεως Άθηνών 1245 μ.Χ.
«Κατά την έπιγραφήν ταύτην, γράφει ο Γ.Α. Σωτηρίου, το ναΰδριον τούτο ιδρύθη δαπάναις άρχοντος πιθανώτατα της περιοχής εκείνης καλουμένου Μανουήλ Μουρμουρά, μη μαρτυρουμένου αλλοθεν, καθ' όσον τουλάχιστον γνωρίζω, και έκοσμήθη δια τοιχογραφιών, υπό του Αθηναίου ζωγράφου Ιωάννη το 1245 μ.Χ.". Και σε ύποσημείωση ο Γ.Α. Σωτηρίου συνεχίζει:
"Ό άρχων Μουρμουράς είναι πιθανώτατα εις των Ελλήνων αρχόντων οίτινες αύτοβούλως προσεφέρθησαν να παραδώσωσι τα φρούρια Κορίνθου, Ναυπλίου, Μονεμβασίας, Αργους, λαβόντες την ύπόσχεσιν του σεβασμού υπό των Φράγκων, της θρησκείας και των ηθών των κατακτηθέντων. Είναι γνωστόν ότι υπό τους Φράγκους ή χώρα ήκμαζε, της παρακμής αρχομένης από του θανάτου του Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου (1278)".
"Ή 'Αγία Τριάς Κρανιδίου" κατά τον Γ.Α. Σωτηρίου έχει μεγάλη σημασία για τη Βυζαντινή τέχνη. Γιατί από απόψεως ζωγραφικής "διασώζει πολύτιμα λείψανα Βυζαντινής ζωγρα­φικής των μέσων του 13ου αιώνα, προγενέστερα και των τοιχογραφιών της Αιγίνης και του Μυστρά".
Από απόψεως Βυζαντινής αρχιτεκτονικής είναι το αρχαιότερο από τα Βυζαντινά μνημεία κτισμένο κατά τον απλό τύπο "των σταυρεπιστέγων βασιλικών" κατά τον οποίο εγκάρσια καμάρα διακόπτει την κατά μήκος καμάρα του ναού. Ό τύπος της σταυρεπιστέγου βασιλικής ήταν πολύ "διαδεδομένος εις μικρούς ναούς των Ελληνικών χωρών από τον 13ον αιώνα". Οι τοιχογραφίες της εκκλησίας ίσως από το χρόνο,ίσως και από άλλες αιτίες,έχουν υποστεί μεγάλη φθορά και καμμία δεν σώζεται σήμερα ακέραια. Ή Ίδρυση της Αγίας Τριάδας φανερώνει ότι στα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατείας, η Ερμιονίδα θα ήκμαζε οικονομικώς και πολιτιστικώς.

Η ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ

Η Φραγκοκρατία στη Ναυπλία-Έρμιονίδα κράτησε από το 1212 ως το 1394 μ.Χ. Το 1389 μ.Χ. το Ναύπλιο και το 1394 ή Έρμιονίδα και τα κάστρα της, Θερμήσι και Καστρί περι­έρχονται στην εξουσία των Ενετών κι έτσι αρχίζει ή λεγόμενη πρώτη Ενετοκρατία ή Βενετοκρατία πού κράτησε από το 1394 ως το 1540 μ.Χ. Κατά την χρονική αυτή περίοδο συνέβησαν μεγάλα ιστορικά γεγονότα: Οι Τούρκοι συνεχίζουν τις κατακτητικές επιτυχίες τους: Το 1453 κυριεύουν την Κωνσταντινούπολη, το 1456 την Αθήνα, το 1460 καταλύουν το Δεσποτάτο του Μωρέως καταλαμβάνοντας το Μυστρά και καταπατούν το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου. Ορισμένα μόνο κάστραπόλεις (Άργος, Ναύπλιο, Θερμήσι, Καστρί, Μεθώνη, Μονεμβασία) παραμένουν υπό την κυριαρχία των Ενετών.
Επίσης κατά το διάστημα αυτό (1394-1540 μ.Χ.) διεξήχθησαν τρεις μεγάλοι πόλεμοι μεταξύ Τούρκων και Ενετών, οι λεγόμενοι Ένετοτουρκικοί (Βενετοτουρκικοί) με μεγάλα διαστήματα ειρήνης. Στην ειρηνική περίοδο μεταξύ του δευτέρου και τρίτου Ένετοτουρκικού πολέμου 1500-1537 κτίσθηκε το καθολικό της Μονής των Αγίων Αναργύρων κατά τα συμπεράσματα του κ. Γ.Α. Προκοπίου. Το 1537 κηρύσσεται ο τρίτος μεταξύ Τούρκων και Ενετών πόλεμος. Ό Τούρκος διοικητής της Πελοποννήσου Κασσίμ πασάς, προσβάλλει πρώτα τα κάστρα της Έρμιονίδας, Καστρί και Θερμήσι. Το Καστρί, του οποίου τη φρουρά αποτελούσαν Έλληνες και Αρβανίτες με άρχηγούς τούς Ανδρόνικο, Νικόλαο, Θεόδωρο και Δημήτριο Παλαιολόγους, στην οικογένεια των οποίων είχε παραχωρηθεί το Καστρί ως φέουδο από το 1464, αμύνεται σθεναρά. Ή άμυνα του Καστριού κάμφθηκε όταν ο Κασσίμ διέταξε να κάψουν το κάστρο. Έτσι οι γενναίοι ύπερασπισταί προτίμησαν να γίνουν σκλάβοι παρά να καούν ζωντανοί. Μετά την πτώση του Καστριού παραδόθηκε και ή φρουρά του Θερμησιού. Έτσι ή Έρμιονίδα περί τα τέλη του Σεπτεμ6ρίου του 1537 μ.Χ. περιέρχεται στην εξουσία των Τούρκων. Φρικτό ήταν το τέλος των γενναίων Παλαιολόγων. Ό Κασσίμ τους οδήγησε στο Άργος όπου και τους αποκεφάλισε, όπως μας παραδίδει ο μητροπολίτης Μονεμβασίας Δωρόθεος στο έργο του "Σύνοψις ιστοριών αρχομένη από κτίσεως κόσμου μέχρι της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και επέκεινα". Βενετία 1631.Μετά από πολύμηνη πολιορκία οι Τούρκοι κυριεύουν το Ναύπλιο και το 1540 μ.Χ. υπογράφεται ειρήνη στην Κωνσταντινούπολη με αποτέλεσμα οι Ενετοί να χάσουν τις κτήσεις τους στην Πελοπόννησο. Έτσι αρχίζει για τη Ναυπλία και την Έρμιονίδα ή λεγόμενη πρώτη Τουρκοκρατία από το 1540 ως το 1686.
Το 1685 αρχίζει ένας νέος Ένετοτουρκικός πόλεμος, ο έκτος κατά σειράν.Οι Ενετοί με αρχιστράτηγο το Φραγκίσκο Μοροζίνη, αφού κατέλαβαν πολλά κάστρα πόλεις της Πελοποννήσου, κυριεύουν τέλος το Δεκ. 1686 το Ναύπλιο και το Θερμήσι ύστερα από 146 χρόνων τουρκική δουλεία.
Με την ανακατάληψη του Ναυπλίου το 1686 αρχίζει ή λεγομένη δευτέρα Ενετοκρατία ή οποία κράτησε μόνο 15 χρόνια. Οι εχθροπραξίες κράτησαν ως το 1699 οπότε υπογράφεται ή συνθήκη του Κάρλοβιτς (πόλη της Κροατίας) με αποτέλεσμα οι Ενετοί να άποκτήσουν τις παλιές τους κτήσεις στην Πελοπόννησο.
Οι Τούρκοι το 1714 μ.Χ. κηρύσσουν τον τελευταίο πόλεμο κατά της Ενετίας και τον Ιούλιο του 1715 καταλαμβάνουν το Ναύπλιο.
Ή πτώση του Ναυπλίου έκρινε την τύχη ολόκληρου της Πελοποννήσου, της οποίας ή λεγομένη δευτέρα τουρκική κατάκτηση ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του 1715, όταν έπεσε και το τελευταίο Ενετικό έρεισμα στην Πελοπόννησο, ή Μονεμβασία. Τον Ιούλιο του 1718 υπογράφεται ή συνθήκη του Πασάροβιτς (πόλη της Γιουγκοσλαβίας) με συνέπεια οι Ενετοί να χάσουν τις κτήσεις τους στην Πελοπόννησο.
Οι συνέπειες του τελευταίου αυτού πολέμου ήσαν ολέθριες για τους δυο εμπολέμους. Εξ αιτίας του προκλήθηκαν καταστροφές και λεηλασίες στα Πελοποννησιακά μοναστήρια και ο Ορθόδοξος κλήρος είχε περιέλθει σε οικονομική εξαθλίωση.
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ
Ι. Ή Φραγκοκρατία 1212 1394 μ.Χ.
II. Πρώτη Ενετοκρατία 1394 1540 μ.Χ.
III. Πρώτη Τουρκοκρατία 1540 1686 μ.Χ.
IV. Δευτέρα Ενετοκρατία 1686 1715 μ.Χ.
V. Δευτέρα Τουρκική κατάκτηση της Πελοποννήσου 1715 1717 μ.Χ

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Μυκηναϊκή εποχή
Το 13° αιώνα π.Χ ο Μυκηναϊκός πολιτισμός βρίσκεται στο «ζενίθ» της ακμής του και οι ηγεμόνες του σκέφτονταν να κατακτήσουν την Τροία , ώστε να μην υπάρχει άλλος εμπορικός ανταγωνιστής τους. Σ' αυτό το κάλεσμα του Αγαμέμνονα ( 1193-1184 π.Χ ) ανταποκρίνεται και η Ερμιόνη με τις γύρω περιοχές - Μάσητα, Ασίνη και« Ηιών» - κάτω από την ηγεμονία του ήρωα Διομήδη. Ο Όμηρος δεν αναφέρει τον αριθμό των πλοίων, γεγονός όμως είναι, ότι η Ερμιόνη παρουσιάζεται από τα πρώτα ιστορικά χρόνια, σαν ισχυρή ναυτιλιακή πόλη, που κατόρθωνε να διατηρεί την υπεροχή στην περιοχή.

Αρχαϊκή εποχή
Kατά την περίοδο αυτή αναπτύσσονται οι πόλεις-κράτη. Η Ερμιόνη με τα δύο λιμάνια, τους Αλιείς (Πορτοχέλι) και το Μάσητα ( Κοιλάδα), μαζί με την Τροιζήνα κατέχουν το μονοπώλιο της ναυτικής και εμπορικής κίνησης στο Σαρωνικό.Η Ερμιόνη συνεργάζεται μαζί με το ισχυρό Αργός. Η χρήση του Αργολικού αλφάβητου επικρατεί και η πόλη πυκνοκατοικείται. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία, καλλιεργούν τα δημητριακά, που μαζί με το λάδι αποτελούν τα βασικά γεωργικά προϊόντα της περιοχής.

Κλασική εποχή (490/480-338 π.Χ)
Η ιστορία της Ερμιόνης την περίοδο αυτή ακολουθεί την πορεία των άλλων γειτονικών πόλεων, της Επιδαύρου και της Τροιζήνας . Στην ναυμαχία του Αρτεμισίου δε φαίνεται να στέλνει πλοία, όμως λίγους μήνες μετά, στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, μετέχει με 3 πλοία . Στη μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ η Ερμιόνη στέλνει 600 οπλίτες. Το 435 π.Χ στη ναυμαχία κοντά στη Λευκίμη η Ερμιόνη συμμετέχει με 1 πλοίο. Η κύρια ασχολία των κατοίκων της Ερμιόνης ήταν το ψάρεμα . Επίσης στα ρηχά σημεία του βορινού λιμανιού αλίευαν τις λεγόμενες «πορφύρες» , ένα οστρακοειδές που περιέχει μια χρωστική ουσία, κατάλληλη για την βαφή λινών υφασμάτων σε χρώμα πορφυρό.
Οι Ερμιονείς την περίοδο εκείνη είχαν το μονοπώλιο της επεξεργασίας και εκμετάλλευσης της πορφύρας και για τούτο οι Αλιείς στο (Πόρτο Χέλι) τους παρέδιδαν το εμπόρευμα των οστρακοειδών που αλίευαν στην περιοχή τους . Η πόλη βρισκόταν αυτή την εποχή σε οικονομική άνθιση, λόγω των κερδοφόρων εργαστηρίων της πορφύρας που διέθετε. Ακόμη ψάρευαν και άλλα οστρακοειδή, που ονομάζονταν «κήρυκες» (κηρίριζες ), από τα οποία έβγαζαν κάποια ύλη για να αλοίφουν τα «κηρύκεια». Την εποχή αυτή η Ερμιόνη ακολουθούσε το ισχυρό Αργός.
Κατά την διάρκεια όμως του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ) επαναστατεί κατά του Αργούς και συμμαχεί με τους Σπαρτιάτες , ενεργώντας πια σαν αυτοτελής πόλη. Έτσι καθιέρωσε την λατρεία του ιδιαίτερα τιμώμενου στη Λακωνία Υάκινθου και την λατρεία των Διόσκουρων. Το 430 π.Χ οι Αθηναίοι, σύμμαχοι του Αργούς, λεηλάτησαν τις παραθαλάσσιες πόλεις που είχαν συμμαχήσει με την Σπάρτη (Τροιζήνα, Ερμιόνη, Αλιείς) και η Ερμιόνη πληρώνει με καταστροφή τη συμπαράταξη της με τους Σπαρτιάτες.
Η Ερμιόνη ως κράτος αυτοτελές, είχε δικό της νόμισμα την περίοδο αυτή. Αργυρά και χάλκινα τέτοια νομίσματα υπάρχουν σε διάφορα μουσεία.

ΕΡΜΙΟΝΗ

Λίγα λόγια για την όμορφη Ερμιόνη

Η πόλη των Ερμιονέων ιδρύθηκε στο Ν.Α. άκρο της Αργολίδας το 2.800 - 2.300 π.Χ περίπου.
Διατηρήθηκε στην ίδια πάντα τοποθεσία με τις ονομασίες, Ερμιών, Καστρί και κάτω Ναχαγιές. Το 1834 ανακηρύχθηκε Δήμος και περιελάμβανε το θερμήσι, το Πλέπι, τη Σαμπάριζα το Μετόχι και την Μονή των Αγίων Αναργύρων.
Το 1914 μετατράπηκε σε Κοινότητα, ενώ τον Ιούνιο του 1994 προάχθηκε ξανά σε Δήμο.
Ανέπτυξε λαμπρό πολιτισμό σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Παρέμεινε ανεξάρτητη με ακμαία οικονομική και πολιτική δράση, λόγω της επεξεργασίας της πορφύρας και της στρατηγικής της θεσής.
Το πλήθος των αρχαίων ιερών,των εορτών,των αθλητικών κολυμβητικών, ιστιοπλοϊκών και μουσικών αγώνων φανερώνουν το φιλειρηνικό και φιλέορτο πνεύμα των Ερμιονέων.
Η Ερμιόνη εκτείνεται από τον λόφο του Πρώνα (Μύλων) ως το άκρο του πευκόφυτου Μπιστιού (Ουρά),που αποτελεί φυσική συνέχεια του υψώματος των Μύλων. Το Δυτικό τμήμα της είναι ο μοναδικός συνδετικός της κρίκος με την στεριά αφού οι άλλες τρεις πλευρές της σχηματίζουν απάνεμους και γραφικούς ορμίσκους.
Σε μικρή απόσταση από την Ερμιόνη βρίσκονται: η Βυζαντινή Μονή των Αγίων Αναργύρων,το φαράγγι του Καταφυκιού,η αρχαία πόλη των Αλιέων (Πορτοχέλι), η περιοχή της θερμησίας με τα ιερά του Διονύσου και της Δήμητρας και το προϊστορικό σπήλαιο του Φράχθι στην περιοχή του Μάσητα (Κοιλάδα).
Από τα μέσα του αιώνα μας η γραφική ομορφιά του τόπου μας άρχισε να προσελκύει πλήθος τουριστών Ελλήνων και αλλοδαπών με απότέλεσμα να κτιστούν μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.
Αρκετοί κάτοικοι άρχισαν να ασχολούνται με τον τουρισμό παράλληλα με την ναυτιλία, την αλιεία,τη γεωργία και την κτηνοτροφία που αποτελούσαν τις αρχικές και βασικές ασχολίες του πληθυσμού Η εμφάνιση του τουρισμού στον τόπο μας προκάλεσε σημαντικές αλλαγές στον παραδοσιακό τρόπο ζωής των κατοίκων και παρατηρήθηκε αλλοίωση στην αρχιτεκτονική καθώς και απομάκρυνση από τα έθιμα και τις παραδόσεις.
Τα τελευταία χρόνια καταβάλλεται σημαντική προσπάθεια από ιδιώτες και τοπικούς φορείς για την αναβίωση των εθίμων και την διατήρηση της φυσικής της ομορφιάς.